La casa MarBri, ons zessterren verblijf op Campo Amor

Maandagavond teruggekeerd van een heerlijk verblijf bij onze vriendinnen Brigitte en Marti in Spanje. Gevlogen op Rotterdam Airport, twee uurtjes vliegen en uit en thuis binnen een tijdsbestek van drie uur, wat een gemak. We zijn de hele week in de watten gelegd volgens de excellente normen van zessterren dienstverlening. De dames gaan op voor een zevende ster, die wij graag toekennen tijdens ons volgende bezoek aan Casa MarBri. Heel ontspannen, voor Diederik, die zijn pols alle rust kon geven om te kunnen genezen en voor ons beiden om ons hoofd even leeg te maken. Elke ochtend ontbijten in de zon op het terras, rond het middaguur een uitstapje in de omgeving, onszelf trakterend op een terraslunch buiten de deur om vervolgens aan het eind van de middag terug te keren voor een prachtige zonsondergang en het diner al la casa. De meisjes zijn ongelooflijk lief geweest en hebben alles in het werk gesteld om ons een fantastische week te bezorgen en daar zijn ze volledig in geslaagd. Bij het opstaan ’s ochtends werden we steevast begroet met de vraag: ‘Que tal?’ (hoe gaat het), waarop Diederik in al zijn vrolijke quasi onschuld antwoordde ‘España, Viva España!. Heerlijk om de dag lachend te beginnen. Waar we minder om moesten lachen was de enorme wildgroei van bebouwing in het hele kustgebied rond Alicante, honderdduizenden huizen staan nog in de planning, in een gebied waar circa 70 tot 80% van de woningen een tweede woning is voor de welvarende buitenlander. Greenpace waarschuwt massaal voor de milieuproblematiek en terecht, er is nu al een groot probleem ten aanzien van watertekorten en dat kan alleen maar erger worden. Daarnaast wordt de natuur wreed verstoord en ontstaat het beeld van spooksteden wanneer, buiten de zomermaanden om, de meeste huizen hermetisch en geblindeerd, zijn afgesloten. Er is geen lange termijnplanning voor de ontwikkeling van het gebied en dat is aan alle kanten te zien. Jammer, wederom een bevestiging van onze zichtbare en ontembare consumptie, waar wij allemaal aan meedoen. Is het nog te stoppen zo’n enorm proces, ik denk het niet en dat vind ik uitermate zorgelijk. Hoe laten we de wereld achter voor de volgende generaties? Gisterenavond hoorden we op de radio een bericht over de massale lozing van ons computerafval met alle kwalijke gevolgen van dien. Toen de afgevaardigde van Greenpace waarschuwde voor alle mogelijke gevolgen, waaronder de kans op geslachtverandering, werd er door de makers van het programma smakelijk gelachen. Willen we wel zien hoe ernstig de situatie is of geloven we er niet meer in?

Dan beter nieuws op het medisch front. Gisteren zijn we in de VU geweest voor de CT-scan en de start van mijn derde kuur. De kanker is aanzienlijk teruggedrongen, de stuwing in mijn lymfeklieren is sterk afgenomen en de twee minuscule tumoren in mijn rechterlong, die eerder zichtbaar waren, zijn niet meer zichtbaar. Ook zijn de twee opgezette klieren die zich in mijn oksel bevonden nauwelijks meer voelbaar voor mijn blote hand. Voor dit moment het beste nieuws dat we konden krijgen. Carpe diem! Mijn derde kuur is dus net ingezet en de laatste kuur volgt op 29 december, deze heb ik in verband met de kerst een weekje doorgeschoven. Kerst is het feest dat ik niet wil missen en wat we vieren in familiekring. Oud en nieuw heb ik nooit een feest gevonden, dus de jaarwisseling gaat waarschijnlijk onder in Katrina. Viva Katrina!

Als laatste heb ik een paar zonnige foto’s toegevoegd aan mijn fotoalbum. Voor nu alle liefs uit een fris maar zonnig Rotterdam, Nelly

Mijn moeders geboortedag

Vandaag is de geboortedag van mijn moeder Jopie. Zij zou vandaag 74 jaar zijn geworden. Mijn moeder is gestorven in 1985, toen 52 jaar oud. Ook zij heeft haar leven zelf beëindigd, na 12 jaar in een psychiatrische instelling (toen inrichting geheten) te hebben doorgebracht. Het is en blijft ontzettend verdrietig en onwerkelijk om twee ouders te hebben verloren door zelfdoding, nog meer nu ik vecht voor mijn leven. Maar ik weet uit ervaring dat geestelijk lijden onmenselijk groot kan zijn en voor sommige mensen echt uitzichtloos. Mijn moeder was manisch depressief en heeft twaalf jaar gestreden en lange tijd hoop gehouden om beter te worden. Pas toen zij echt geen uitweg meer zag is zij uit het leven gestapt. Zowel haar ziekte als haar dood hebben een enorme impact op ons gezin gehad. Wij zijn voor een groot deel opgegroeid zonder de aanwezigheid van mijn moeder en dat was een enorm gemis. Zij was pas 40 jaar toen ze in de inrichting kwam en wij, haar kinderen, begrepen in die tijd weinig van haar ziekte. Er was geen enkele vorm van gezinsbegeleiding en het feit dat mijn moeder een psychische ziekte had, werd door veel mensen in onze omgeving doodgezwegen. Er was sprake van onwetendheid, angst en schaamte en daarnaast was het een tijd waarin weinig openlijk over ‘ernstige’ ziektes werd gesproken. Het woord kanker in die tijd werd ‘de gevreesde ziekte K genoemd’ en nauwelijks iemand die open over zijn ziekte sprak. In al die jaren dat mijn moeder ziek was hebben wij als kinderen min of meer machteloos moeten toekijken hoe zij worstelde en leed onder haar ziekte. Haar pijn was onze pijn en er was niets wat wij konden doen, onze verslagenheid was groot. Ik denk nu vaak, had ze maar in deze tijd geleefd, dan was er zoveel meer mogelijk geweest. Wat hadden wij graag, met de wetenschap van vandaag, haar in alles geholpen om een beter leven mogelijk te maken. Onze kindertijd was verre van zorgeloos en na jaren van overleven als kind en jong volwassene heb ik, met behulp van psychotherapie en later ook mijn spirituele ontwikkeling, geleerd om in het hier en nu te leven en de kans op een beter verleden op te geven. Zoals Eckhart Tolle schrijft; “De indeling van het leven in verleden, heden en toekomst is een product van het verstand en is ten diepste een illusie. Verleden en toekomst zijn gedachtevormen, mentale abstracties. Het verleden kun je je alleen Nu herinneren. Wat je je herinnert is een gebeurtenis die plaatsvond in het Nu en je herinnert je het Nu. De toekomst is, als ze komt, het Nu. Het enige echte, het enige dat er altijd is, is het Nu.” Voor mij ligt het pad om in het heden te kunnen blijven leven, en het Nu te omarmen zoals het is, dit moment is mijn leven, ik leef Nu.

Vandaag brand ik een kaarsje voor mijn moeder en sta ik stil bij haar leven. Vandaag ook vieren wij het leven van Jan, mijn schoonpappa die 79 jaar is geworden en helemaal gezond van lijf en leden is. Op een, voor ons storend, gehoorprobleempje na, maar daar wil hij niets van horen. Hij leeft helemaal in het Nu; heeft net een nieuwe auto gekocht en is helemaal aangesloten op de interactieve wereld van internet. Heerlijk om hem zo in het leven te zien staan. Vanavond brengen we een toost op hem uit en eten we een hapje in ons favoriete Italiaanse buurtrestaurant.

Morgen vliegen we naar de zon, het is rond de 21 graden in Spanje en dat vinden wij voor de komende week een lekker vooruitzicht. Dan kan Diederik zijn pols rustig laten genezen; hij is afgelopen vrijdag geopereerd aan een ganglion en mag zijn arm een poosje niet belasten. Tot over een week, warme groet Nelly

Beschouwd, een jaar later

Vorig jaar op 16 november, na mijn operatie, werd ik wakker in de ergste nachtmerrie van mijn leven. Nog steeds kan ik niet goed naar dat moment teruggaan, het was zo traumatisch. Ook voor Diederik en Yvon was het de meest traumatische ervaring van hun leven. Het moment waarop ik uit de narcose bijkwam en zij mij moesten vertellen dat ik longkanker had en operatief verwijderen uitgesloten was. Pas twee weken daarvoor had ik voor het eerst van een mogelijk scenario palliatief behandelen gehoord, maar geen haar op mijn hoofd die toen dacht dat dit voor mij zou kunnen gelden. Kanker was geen scenario voor mij, laat staan ongeneeslijk. Mijn eerste woorden die ik fluisterde toen ik uit de narcose kwam en waar ik me later overigens niets meer van kon herinneren waren: “Er is geen hoop meer”. Yvon vertelde later dat voor haar op dat moment haar wereld instortte, ons verdriet was immens. Zo begon het meest pijnlijke en intense jaar van ons leven. Het jaar van mijn ziekte en het jaar waarin mijn vader zelfmoord pleegde, omdat hij het leven wat hij voor zich zag niet meer kon dragen. Een jaar waarin ik; mijn vader moest laten gaan, heb leren leven met het ondenkbare, grenzen heb verlegd die nog nooit zo groot waren, pijn als bijkomstigheid heb leren aanvaarden omdat de overlevingsdrang groter is en mijn o zo belangrijke werkleven noodgedwongen heb losgelaten. Maar ook een jaar waarin ik; nog meer ben gaan houden van iedereen die me lief is, nog nooit zo veel liefde, oprechte aandacht en zorg heb ervaren en ontvangen, heb leren genieten van de allerkleinste dagelijkse dingen, de natuur echt heb leren zien en tevreden kan zijn met de dag van vandaag als ik een goede dag heb. Tranen, verdriet en wanhoop horen erbij; op de mindere dagen tussen hoop en vrees, wanneer de pijn en vermoeidheid overheersen, bij het zien van mijn nichtjes en neefjes die me zo dierbaar zijn en die ik allemaal wil zien opgroeien of wanneer Diederik en ik overvallen worden door sentiment, bij het horen van mooie muziek, een dierbare herinnering of een liefdevolle aanraking. Ook huil ik soms als ik afscheid neem van vrienden die ik niet zo vaak zie omdat ze in het buitenland wonen of omdat de fysieke bezoekjes wat minder zijn geworden door mijn conditie. De confrontatie met het dagelijkse leven van anderen blijft moeilijk; soms is het heerlijk om het te delen, er gewoon bij te zijn en soms overheerst de onmacht omdat ik niet meer mee kan doen. Soms droom ik dat ik helemaal gezond ben en lekker aan het werk. Bij het ontwaken ben ik dan voor één moment een onwetend mens en voel ik me uitermate prettig. Tot de realiteit doordringt en ik gedwongen word om de waarheid onder ogen te zien. Dat is even slikken. Ook kan mijn lichaam bij het ontwaken helemaal ontspannen en pijnvrij aanvoelen waarmee de illusie wordt gewekt dat ik helemaal oké ben. Zo'n lekker gevoel, dan ontstaan bij mij onmiddellijk allemaal wilde plannen voor wat ik kan gaan ondernemen. Wanneer ik dan opsta en onder de douche stap zijn de gebruikelijke klachten direct weer voelbaar en breng ik, zoals inmiddels gewoonlijk, mijn plannen weer gauw terug bij mijn mogelijkheden. Tussen droom en daad…………

Een jaar later en nog steeds stijdlustig, levenslustig en grotendeels vertrouwd met alle aspecten van mijn huidige leven. Een ander leven, maar net zo de moeite waard of misschien, omdat het zo kwetsbaar is nog veel meer de moeite waard. Ik sta veel meer stil dan ooit bij de betekenis van lijden, van leven, ons leven en ons samenzijn hier op aarde. Ons leven en een aarde waar we met elkaar zuiniger op mogen zijn in plaats van het onbeperkt te consumeren.

Een week na Katrina en ze is zachter geland, een welkome en verrassende ervaring. Ik ben wel aangedaan, maar zeker niet zo dodelijk vermoeid geweest als de vorige keer en ook mijn buikklachten zijn uitgebleven. Meestal komt de tweede kuur steviger aan omdat je het stapel effect krijgt. Als dit (mede) het resultaat is van mijn magnetiseur kan ik niet anders doen dan zijn goede werk verheugend toejuichen en omarmen. Afgelopen dagen zijn heel rustig verlopen en komende week kan ik weer volop opbouwen. Jullie steentjes zijn nog steeds van onschatbare waarde. Dank weer daarvoor, kus Nelly

Ps mijn collageen test is oké dus mijn stemband kan de 12de december opgespoten worden

Katrina is weer aan komen waaien

Vanmorgen voor de tweede kuur naar de VU geweest, vol verwachting kijk ik uit naar de komende dagen. Mijn bloedbeeld was een plaatje en ik kon het weer niet laten om mijn longarts uitdagend aan te kijken met de opmerking: "Tja, ik ben kerngezond!". Er kan een glimlach vanaf en verder houdt hij wijselijk zijn mond (interpretatie van mijn kant uiteraard). Maar toch, ik heb een goede week achter de rug en mijn klachten zijn echt substantieel verminderd en dat is een weekje afzien wel waard. Mijn energie is alleen maar toegenomen. Ik ben sinds twee weken onder behandeling van een magnetiseur en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij een mooie bijdrage levert aan mijn goede doen. Dus die bezoekjes houden we er in. Deze week behandelt hij op afstand met mijn foto op zijn bureau, dat laatste maak ik er natuurlijk van. “Deze week kan ik je echt laten zien wat ik waard ben", merkte hij nog op. Laat maar komen, alles wat me helpt ontvang ik met liefde. Afgelopen week genoten van mijn welzijn en lekker nog een weekendje weggeweest naar vrienden in Drenthe. Zaterdag had Frank open dag in het ziekenhuis, of wij ook belangstelling hadden. Uiteraard grapte ik, mits ik een ponsplaatje kan scoren voor mijn verzameling. Nou, dat kon geregeld worden. Hebben toch maar afgezien van het ziekenhuis bezoek, want Diederik heeft er wel even genoeg van. Zondag naar Herman Brood geweest in het Groningermuseum, een amusante tentoonstelling van een grote exhibitionist. Met twee meisjes van 11 en 12 jaar rondgelopen en dat maakt het extra leuk, al die onbevangenheid, lachpartijen om Herman bloot en nieuwsgierige vragen. Door de ogen van kinderen worden veel dingen leuker. Lekker geslenterd, wat ik lang niet heb gekund vanwege mijn benauwdheid. Zo kreeg ons een museumbezoek een surplus. Komende dagen geen afspraken gemaakt en laten komen wat er is. Een mooie gedachte, muziek, een komisch filmpje of kaarsje van jullie blijven van harte welkom. Dikke kus Nelly

Agestemd

Vandaag bij de KNO arts geweest in het LUMC. Helaas kon ik nog niet behandeld worden omdat sommige mensen allergisch blijken te zijn voor collageen. Dus dat moet eerst getest worden. Helaas hadden we deze informatie niet gekregen van de doorverwijzend KNO arts, waardoor wij in de veronderstelling waren dat ik direct behandeld kon worden. Nu is het afwachten en pas na zijn vakantie en het inbouwen van een bijkomperiode na mijn derde chemokuur word ik op 12 december behandeld. Heb wel begrepen dat ik op een mooi resultaat mag rekenen, dus nog even geduld hebben. Was een beetje teleurgesteld, maar ik heb wel veel vertrouwen in zijn aanpak en het advies. Hij was lekker concreet en recht door zee. Kreeg nog een compliment van hem, hij had naar aanleiding van mijn medische status zich een beeld gevormd van de patiënt, maar dat kwam niet overeen met de assertieve, stralende vrouw die voor hem zat. “Verder bent u gezond?” “Kerngezond!”

Afgelopen vrijdag waren mijn buikklachten als sneeuw voor ze zon verdwenen. Ook is het hoesten bijna helemaal afgenomen, echt een opluchting. Katrina doet wat ze moet doen en ik hoop nog véél meer. Mijn energieniveau is voor mij doen zelfs goed te noemen en ik geniet van een bijna pijnvrije periode. Ik kan daar zo tevreden mee zijn. Nu we een beetje weten waar we op kunnen rekenen tijdens het kuren hebben we in de week van de 20ste november een weekje Spanje geboekt om onze vriendinnen Brigitte en Marti te bezoeken. Een mooi zonnestraaltje om naar uit te zien. Ga nu ‘lekker’ babbelen met mijn zussen en Diederik. Fijne avond, lieve groet Nelly