Benoem vrouwelijke 'Boswachters'

Ik kan het toch niet laten om minstens één blog te wijden aan de financiële crisis die ons allen al weken in de greep houdt. De financiële wereld heeft onverantwoordelijk grote risico’s genomen, individualisme vierde hoogtij en het beleid spitste zich vooral toe op de korte termijn resultaten. Zou de financiële crisis er ook gekomen zijn als er meer en lees veel meer vrouwen werkzaam zouden zijn op cruciale posities in de financiële sector? Als fervent voorstander van meer vrouwen aan de top en uitgerust met alleen maar oestrogenen heb ik een voorspelbare mening in dezen. Maar dat weerhoudt me er niet van om een warme pleitbezorger te zijn, want ik ben er van overtuigd dat onze huidige wereld, waarin de ene crisis over de andere struikelt, geholpen zou zijn met meer vrouwelijk leiderschap. Om te beginnen zou het in de financiële wereld al volkomen rechtvaardig en in lijn zijn met de hoeveelheid vrouwen die er reeds werkzaam zijn, dat een evenredig aantal getalenteerde vrouwen doorgroeit naar de directiekamers en op de handelsvloer. Wel moet er dan iets geforceerd worden in het huidige benoemingssysteem van ‘vrouwelijke enkelingen aan de top’. Om succes te waarborgen is het nodig om een kritische massa te benoemen, dit om te voorkomen dat de vrouwelijke eenling door de Testosterony’s als vrouw wordt neer(weg)gezet in plaats van geaccepteerd te worden als een volwaardig lid van de club. Teveel kritische vragen van vrouwen bezorgen ze nogal eens de kwalificatie ‘dat ze te weinig coöperatief zijn' of 'daar heb je haar weer’ en niet zelden worden ze als roepende eenling in de woestijn door de gelijkgestemde mannen als vanzelfsprekend naar ‘verlaat het spel’ oftewel de uitgang gedirigeerd. En in dat kader kan het zeker geen kwaad je nog eens te beseffen dat de klokkenluiders van de catastrofale schandalen bij zowel Enron (Sherron Watkins) en WorldCom (Cynthia Cooper) vrouwen waren.

'Het ideaalbeeld van de leider is nog steeds een masculiene leider.’, zegt Janka Stoker, bijzonder hoogleraar Leiderschap en organisatieverandering aan de Rijksuniversiteit Groningen en adviseur bij Berenschot. ‘Een ideaalbeeld is altijd stereotiep. In het stereotiepe beeld van de ideale leider past nu eenmaal niet dat van de ideale vrouw.’ ‘Natuurlijk’, zou je kunnen zeggen na lezing van het boek ‘The female brain’ van de Amerikaanse psychiater en neuroloog Louann Brizendine. Vanuit evolutionair perspectief zijn mannen volgens haar geneigd tot een vlucht- of vechtrespons, terwijl vrouwen het moeten van hebben van verzorging en vriendschap. Immers, voor hun veiligheid zijn ze afhankelijk van hun groep en dus is het van levensbelang een zo goed mogelijk sociaal netwerk op te bouwen. Vertaal je dat naar leiderschapskwaliteiten, zie je bij mannen van nature een dominant en op overwinning gericht gedrag, en zijn vrouwen geneigd voor de groep te werken en hun relaties in stand te houden. (bron 23-11-2007 Pay-Uun Hiu)

Een ander, in het huidige klimaat voor ons sprekend voordeel is dat vrouwen geneigd zijn veel minder risico’s nemen dan mannen. Dit wordt bevestigd door het feit dat mannen hogere verzekeringspremies betalen voor hun auto en door tientallen experimenten in de financiële besluitvorming. Ook blijkt uit onderzoek dat testosteron de angst vermindert voor wat nieuw is, het verhoogt het plezier van risico nemen en stimuleert ook het fanatisme. Korte testosteronpieken pakken meestal goed uit. Langdurig verhoogd testosteron leidt tot euforie en schadelijk risicogedrag. En we weten inmiddels welke desastreuze gevolgen dit kan hebben!

SNS Fundcoach kwam vorig jaar met een onderzoek waaruit blijkt dat vrouwen beter beleggen dan mannen. Ze zijn voorzichtiger, consequenter, minder geneigd tot zelfoverschatting en bereiden zich beter voor. Bovendien zijn ze niet te trots om bij anderen te rade te gaan en houden ze vast aan hun originele plan, ook als het even tegenzit. Vrouwen beleggen bovendien doelgerichter, zo ontdekte SNS Fundcoach. Mannen zéggen wel dat ze voor de lange termijn beleggen, maar handelen daar niet naar. Anders dan vrouwen kunnen ze niet stil blijven zitten. Mannen doen ruim twee keer zo veel transacties, vaak in dezelfde fondsen, en zien hun beleggingsresultaat door alle bijbehorende kosten één à twee procent per jaar achterblijven bij dat van vrouwen. Dat lijkt niet veel, maar met gelijke startkapitalen leidt twee procent extra rendement over een periode van twintig jaar tot een bijna anderhalf keer zo groot eindkapitaal. Ook Alex Beleggersbank verdiepte zich in vrouwen. Mannelijke Alex-beleggers behaalden over een periode van zes jaar gemiddeld 7,2 procent minder rendement dan vrouwen. (bron 04-10-2007 Hanno Bakkere)

De huidige crisis zal leiden tot fundamentele veranderingen in de financiële wereld. De sector is dan ook gebaat bij evenwichtige besturen waarin zowel bewezen gekwalificeerde vrouwen als mannen vertegenwoordigd zijn. In een paginagrote advertentie in het Financieel Dagblad van 21 september heeft een aantal topvrouwen een oproep gedaan aan Wouter Bos om meer vrouwen te benoemen in het bestuur en toezicht van de banken. Voorlopig zijn er twee mannelijke ‘Boswachters’ benoemd, zoals de media de reeds door de staat benoemde commissarissen betitelt. Staat het economische lange termijn belang voorop bij Wouter Bos of moet ik vrezen bij een uitspraak als: “Nu ik, ik bedoel natuurlijk wij, eigenaar zijn van deze tent (lees Fortis)”, want klinkt daar niet erg veel testosteron in door? Oh ja en dan houd ik erover op, vrouwen blijken ook goede crisismanagers te zijn. Waar wachten we eigenlijk nog op? Fijne dag Nelly

Een groots maatje & een kleiner maatje

Mijn gewicht is inmiddels onder de 55 kilo gekomen en dat zie je vooral aan mijn onderlichaam, geen billen meer en lange dunne staken. Kan me niet meer voorstellen dat ik ooit geklaagd heb dat ik mezelf te dik vond. Ik vind mezelf nu veel te mager en naast het feit dat ik dit niet mooi vind is het ook vervelend en pijnlijk om geen zitvlees op de botten meer te hebben. Mijn broekmaat 38 benadrukt elke morgen hoe mager ik geworden ben en naast een broekriem om de boel vast en vooral hoog te houden slobbert alles ruimschoots om me heen. Gisteren heb ik dan eindelijk de moed opgevat om nieuwe broeken te gaan kopen om de confrontatie met ‘wat ben ik toch veel afgevallen’ om te zetten naar ‘ik ben dun’ of nog beter ‘ik heb een modellenmaatje’. Tot nu toe had ik de stille hoop dat ik het er wel weer aan zou kunnen eten, maar hoe ik ook mijn best doe er komt geen grammetje meer aan. Mijn lichaam is zo hard aan het werk dat ik al mijn voedsel direct verbruik. Ook nu maakt acceptatie weer plaats voor een volgende stap; ik heb nieuw broeken nodig en wel meteen, gisteren dus! Nu is winkelen in mijn conditie een doodvermoeiende en slopende bezigheid, dus dat vraagt om een verstandige aanpak. Bijvoorbeeld via internet, ik bestel met het grootste gemak de meest uiteenlopende dingen, maar dat durf ik met broeken niet goed te doen. Die moet je toch echt aan zien, zeker als je geen idee meer hebt welke maat je eigenlijk nodig hebt. Nu heb ik ook net een internet debacle achter de rug met de aanschaf van een stel nep Uggs dus dat stimuleerde ook niet echt om weer ‘ongezien’ te gaan kopen. Slim winkelen zodat ik niet volledig gevloerd zou worden en het liefst in één keer slagen. Ik had bedacht dat we daarvoor in een winkel moesten zijn met een ruim assortiment vrijetijds broeken en vooral de hulp van een welwillende verkoopster. En zo kwam ik op Claudia Sträter. Samen met Natasha ben ik in de auto gestapt met de rolstoel achterin om zo dicht mogelijk bij de winkel te parkeren. Natasha houdt me wekelijks op woensdag gezelschap, of zoals ik het graag lieflijk pleeg te zeggen komt ze elke woensdag op mij passen. Diederik heeft dan ook ruimte om dingen voor zichzelf te doen als hij ’s avonds wel eens op pad gaat dan wacht Natasha tot ik in het bad ben geweest en veilig in mijn bedje lig, voordat ze de deur achter zich dichttrekt. Lief hé? Nu is Natasha ook een feest om mee te shoppen omdat ze engelengeduld heeft en helemaal begrijpt wat ik nodig heb. Dat kan alleen maar met iemand die zelf dol is op winkelen en dat is ze. Ik op een krukje in de paskamer en twee dames die af en aan liepen en me hielpen om mezelf aan en uit te kleden. Bij de eerste broek dacht ik dit gaat echt niet lukken, zoveel inspanning en lucht kostte het, maar even doorgezet en na de derde broek die ik paste was ik gewend aan het gevoel. Glaasje water erbij, op zijn tijd even uitpuffen en vooral zien dat ik resultaat had. Na een uur toog ik uitgeput, maar zeer voldaan naar huis met één maat 34 (stretch) en twee maten 36. Helemaal blij dat ik de stap genomen had en vanmorgen had ik ook echt een ander gevoel bij het aankleden. Ik benadruk nu niet het negatieve aspect van het afgevallen zijn, maar ik draag nu kleding die past bij mijn huidige figuur. Geen armoedig en gefrustreerd gevoel meer, maar trots dat ik ook zonder billen nog steeds leuk afkleed. Hé, hé ook weer gedaan! Lieve groet Nelly

Voor Actieve Donorregistratie

Sinds ik ziek ben voel ik me nog meer betrokken bij de verhalen van andere mensen die een ernstige ziekte hebben. Zo werd ik onlangs getroffen door het verhaal van journaliste en recensente Kim Moelands. Kim is 33 jaar en lijdt aan Cystic Fibrosis (CF), beter bekend als - de letterlijk adembenemende - taaislijmziekte. Het gaat om een ernstige aangeboren aandoening waarbij slijm dat op diverse plaatsen in het lichaam wordt afgescheiden, abnormaal taai is. De gemiddelde leeftijdsverwachting van CF-patiënten is ongeveer 35 tot 40 jaar. Haar partner Ron leed ook aan deze ziekte, hij overleed in 2005 op 33-jarige leeftijd. Ze sprak bij Pauw en Witteman over haar net uitgekomen boek 'Ademloos'. Naast het vertellen van haar levensverhaal wil ze mensen wijzen op het belang van orgaandonatie. Taaislijmpatiënten kunnen namelijk geholpen zijn met donorlongen. Maar de wachtlijst voor donororganen is lang en de invoering van een actieve donorregistratie ligt politiek gevoelig. Kim heeft voor zichzelf de overtuiging dat een donorlong niet op tijd zal komen. En dat vind ik een vreselijk gegeven. Ze heeft een kans, maar die komt waarschijnlijk te laat. De kans om verder te kunnen leven met een nieuwe long is haar waarschijnlijk niet gegeven. En die kans zou er zijn als we in Nederland konden beschikken over meer organen. Sinds de Wet op de Orgaandonatie tien jaar geleden van kracht werd is de gemiddelde wachttijd voor een donororgaan gestegen van 2,5 naar ruim 4 jaar.

Op dit moment heeft zestig procent van de bevolking vanaf 18 jaar geen wilsbeschikking geregistreerd en dan ligt de beslissing voor het afstaan van organen bij de nabestaanden. In de eerste zes maanden van 2008 is het weigeringspercentage door nabestaanden van een overleden donor - als zij daarover moeten beslissen - weer gestegen tot circa 70% en daarmee weer terug is op het niveau van 2006. Daarnaast hebben in Nederland, zelfs bij toestemming van de overledene, vaak de nabestaanden het laatste woord. Als zij geen toestemming geven voor donatie, wordt er niet getransplanteerd. Zo wordt 6 tot 10 procent van alle mensen die zélf toestemming hebben gegeven uiteindelijk toch geen donor. Dit alles heeft als direct gevolg dat het aantal beschikbare organen voor transplantatie is afgenomen.

Dat de huidige aanpak niet genoeg organen oplevert is meer dan duidelijk en daarom is er ook een grote roep in onze samenleving naar een radicale verandering van het systeem. De Nierstichting heeft een enquête laten uitvoeren door TNS Nipo, waaruit blijkt dat driekwart van de Nederlanders voor het Actieve Donorregistratie systeem (ADR) is. Voor het steunen van hun petitie kun je terecht op: http://tekenvooractievedonorregistratie.reageer.nu/

Het ADR systeem is ook een voorstel uit het Masterplan Orgaandonatie dat in juni werd gepresenteerd. In het Masterplan wordt voorgesteld het huidige wettelijke systeem te wijzigen in het ADR systeem, waarin Nederlanders vanaf 18 jaar indien zij na herhaaldelijk verzoek geen besluit nemen over donatie, uiteindelijk geregistreerd worden als donor. Minister Klink van Volksgezondheid wees actieve registratie toen bij voorbaat af en in het debat van 8 oktober jongstleden is duidelijk geworden dat er geen meerderheid is in de kamer om ADR in te voeren.

Een veelgehoord argument tegen het ADR systeem is: "Ik ben eigenaar van mijn lichaam, daar heeft niemand anders over te beschikken, zeker de overheid niet!" Echter, bij het ADR systeem bepaal je nog steeds zelf of je wel of niet je organen ter beschikking stelt. Ik ben zelfs van mening dat het nadenken over een eventueel donorschap, juist door de invoering van dit systeem wordt gestimuleerd. Het huidige toestemmingssysteem heeft geen enkele trigger om bewust na te denken over orgaandonatie en werkt niets doen in de hand, kijk maar naar het lage aantal registraties. En ik denk dat het ADR systeem het voor artsen makkelijker maakt om het gesprek met nabestaanden aan te gaan, immers iedereen is in dit systeem donor mits hij of zij expliciet heeft aangegeven dat niet te willen. Ik denk dat een andere mindshift ten aanzien van orgaandonatie nodig is om meer levens te redden en ik zie voor me dat de toekomstige generatie hiermee ‘als vanzelfsprekend’ opgroeit. Als je zoals ik vecht voor ‘alle stukjes leven’ dan koester je elk leven dat gered of verlengd kan worden. Kim zou een nieuwe long moeten krijgen! Ik zou wensen dat ik nog iemand na mijn dood kon helpen met mijn organen, het zou me troost bieden en ik zou het met liefde doen.

Ik heb een stabiele week achter de rug en het hoesten is ten opzichte van vorige week niet toegenomen. De extreme hoestaanval zoals ik die vorige week ’s nachts had, stond op zich en dat stelt me weer iets gerust. Afgelopen weekend zijn we zelfs voor het eerst sinds april weer een weekendje weggeweest naar vrienden van ons in Drenthe. Daar heb ik erg van kunnen genieten, ook al vond ik het gek genoeg even heel spannend om van huis te zijn. Ik heb goed kunnen luisteren naar de behoefte van mijn lichaam en mijn vertrouwen om weer iets meer te ondernemen is gegroeid. Dus hebben we ook maar de knoop doorgehakt om een vlucht naar Spanje te boeken. Diederik is druk bezig om alle voorbereidingen te treffen en ik zie met enige spanning, maar vooral met vertrouwen uit naar een warm verblijf bij onze vriendinnen. Met een lieve groet Nelly

Betekenisvol

Mijn herfstdip is op zijn retour en het doet me goed om niet meer de hele dag te somberen. Mijn dagelijks bestaan vraagt al genoeg van me en de energie moet ergens vandaan komen. De aanloop naar de herfst, maar ook mijn verjaardag is vanaf kinds af aan een beladen en gespannen tijd geweest en kennelijk is daar een soort patroon omheen ontstaan. In de afgelopen jaren heb ik dat enigszins weten te doorbreken door de periode rondom mijn verjaardag in Spanje door te brengen. Dit jaar viel de komst van de herfst me extra zwaar in het kader van het vooruitzicht, “wordt het nu nog alleen maar donker?” Deze overgang is ongetwijfeld van invloed geweest op mijn gedeprimeerde stemming van de afgelopen weken, want licht en warmte zijn belangrijke ingrediënten voor mijn lichamelijk en geestelijk welzijn. Dit jaar hebben Marti en Brigitte mijn verjaardag meegevierd in Nederland en de dag na ons feestje zijn zij richting Spanje vertrokken na een half jaar te hebben gekampeerd in Kijkduin. Het was bijzonder fijn om ze zolang en zo dichtbij te hebben en het afscheid was dan ook niet makkelijk. Voorzichtig hebben we het er met elkaar over gehad of we het aandurven om nog een keer naar Spanje af te reizen, maar we zijn er nog niet uit. Mijn conditie is de afgelopen twee weken redelijk stabiel, maar ik voel me heel fragiel en lichamelijk zeer beperkt. Het kan ook zomaar ineens naar de verkeerde kant omslaan en hoe gaat dat dan als ik ver van huis ben? Daarnaast moet er een hoop geregeld worden, zoals zuurstof in het vliegtuig en ter plaatse in Spanje, een rolstoel, medische back-up etc. Het verlangen is er wel, maar de drempel is nog groot zeker nu ik in de laatste week geconfronteerd word met toenemende hoestbuien. Eerst had ik daar alleen last van bij het opstaan, maar sinds twee dagen begin ik overdag meer te hoesten en vannacht had ik een hele vervelende en benauwde hoestaanval. Het was heftig en ik werd er erg angstig en verdrietig van. Als dit aanhoudt zal ik toch vervroegd een afspraak moeten maken in de VU en mijn angst is natuurlijk dat de tumor in mijn luchtpijp weer opspeelt. Het blijft confronterend ook al weet ik dondersgoed waar ik sta en heb ik alles al een keer onder ogen gezien… soms wil ik er (nog) even niet aan. Zolang er leven is en het leven nog goed te doen is wil ik vasthouden aan waar ik nu ben en niet waar ik straks zal zijn. Ook al valt mijn huidige leven me zwaar genoeg omdat ik dagelijks geconfronteerd word met de drastische wijze waarop de ziekte en de behandelingen hebben ingegrepen in mijn lichaam, in ons hele bestaan. Ik houd me vast aan de kleine dingen die ik nog wel kan, maar bovenal aan mijn geliefde Diederik en alle dierbaren om me heen en de tijd die we nog samen kunnen doorbrengen. Ons feestje van de 28ste is een, voor mij toch onverwacht, groot cadeau geweest en koester ik als een mooie herinnering. En ook verwarm ik me nog steeds aan de dagelijkse contacten op afstand, de mailtjes die ik ontvang van bekenden en onbekenden die met me meelopen, meeleven en me ook mee laten delen in hun leven. Het doet me goed om op deze wijze onderdeel uit te kunnen blijven maken van jullie levens en ik hecht heel veel waarde aan de betekenis die we daarin voor elkaar hebben. Dank dat jullie er zijn, met warme een omhelzing, Nelly