Een veelzijdige week

Ons bezoek aan Robbeneiland was indrukwekkend. Een droog en dor, bijna verlaten eiland, waar alleen nog de medewerkers van het museum wonen, in aanwezigheid van een konijnenplaag, de lege gevangeniscomplexen en de lepra-begraafplaatsen. Alhoewel het de toeristische trekpleister van Kaapstad is en de groepen voor rondleidingen rond de 50 man groot zijn, is de aanpak toch heel persoonlijk. De verhalen zijn ingrijpend en worden verteld door ex politieke gevangenen. Nelson Mandela heeft hier achttien jaar van zijn uiteindelijk zesentwintig jaar gevangenschap doorgebracht in een ongelooflijk kleine cel met slechts een mat op de koude betonvloer om op te slapen, een deken en een emmer. Hij overleefde jarenlange gevangenschap, de zware arbeid in de kalkgroeven en de vernederingen die aan de orde van de dag waren. Na zijn vrijlating, toen de geschiedenis eindelijk een wending nam, verzoende hij zich met het regime dat hem jarenlang had proberen te breken. De grootsheid van zijn gebaar is onbeschrijflijk en maakt hem voor mij tot één van de allergrootsten op aarde ooit.

‘We are fighting for the noblest cause on earth, the liberation of mankind.’, schreef een andere politieke gevangene op Robbeneiland treffend.

Afgelopen vrijdag hebben we een deel van Human Rights Day Celebrations meegemaakt in Cape Town met een optreden van het wereldberoemde Soweto Gospel Choir, het lievelingskoor van Nelson Mandela. Een kleurrijk optreden met oerritmes en opzwepende melodieën. Krachtig, energiek en van een onweerstaanbare vrolijkheid. Oud en jong swingden mee en wij begrepen eerlijk gezegd niet dat het park maar voor een kwart bezet was, gezien de status en de performance van het koor. Ik ga de CD ‘Blessed’ van ze kopen, voor het kippenvel thuis. Ik luister het liefst muziek op mijn I-pod, dan dringen de melodieën, teksten en klanken tot op mijn bot door en kan ik zeer geraakt worden. Samensmelten met de intimiteit van mijn eigen gehoor. In de tuin van het statige en klassieke Mount Nelson Hotel sloten we de middag af met een drankje. De ober, Sidney, een zeer geroutineerde ogende professional met twinkels in zijn ogen maakte de verhalen bij ons los. ‘Hoe lang zou hij hier al werken, gezien zijn leeftijd en ervaring…? it must be ages… En wie zou hij allemaal wel niet ontmoet hebben of hebben meegemaakt? We fantaseerden er lekker op los, dus waarom niet aan hem zelf gevraagd? Sidney, met een stoïcijnse blik: “Oh, since yesterday…”. Waarop wij verbouwereerd in lachen uitbarstten en hij glimlachend vervolgde: “No… I’m here for 28 years now.”. En inderdaad, hij had vele beroemdheden zien gaan en komen en sommigen ook persoonlijk bediend, vertelde hij trots. Hij hield van zijn werk, aardige mensen ontmoeten zoals wij, dat maakte zijn dag en de onze ook.

En dan eindelijk de baboons ontmoet tijdens onze tweede tour rond de Kaap. We hadden ze Anjelle al beloofd tijdens haar verblijf, maar in geen velden of wegen was er toen een aap te bekennen. Een familie bavianen aan de kant van de weg die elkaar aan het vlooien waren en wat rondbanjerden. Op de auto’s van hun bewonderaars sprongen en voor onze ogen nog even de liefdesdaad met elkaar bedreven. Het is o zo verleidelijk om met je fototoestel uit het autoraam te hangen voor de mooiste shots, maar sinds ik jarengeleden een baviaan een man en een vrouw heb zien aanvallen, kijk ik wel beter uit. Ik heb gezien met welk venijn de baviaan zich toentertijd vastbeet en dat was geen lekker gezicht, laat staan dat je het voelt. Maar toch mooie plaatjes geschoten en ze staan alweer in het album. Ook zijn we even gestopt bij Chantal, onze charmante verkoopster uit Congo. We hadden haar foto’s laten afdrukken en dat vond ze helemaal geweldig.

Vanmorgen zijn Marianne en Karel vertrokken na twee weken van gezellige uitstapjes en heerlijke etentjes. En hiermee gaan we onze laatste week al weer in. Kan niet zeggen dat ik naar het Nederlandse klimaat verlang. Hoor van een witte Pasen en wil me er even niets bij voorstellen. Ik zal de zon voor jullie meenemen, liefs Nelly