Liefde is de enige rationele daad...

De afgelopen dagen veel gehuild. Op sommige momenten verlies ik mezelf in verdriet en pijn en ga ik ten onder in zelfmedelijden. Op zulke momenten wil ik het uitschreeuwen naar mijn vader… dat hij er voor me moet zijn, me moet helpen. Een klein verloren meisje ben ik dan, dat hoopt dat haar vader zegt dat alles goed zal komen, dat hij me beschermt en de boze werkelijkheid bij me weghoudt. Weg wil ik dan, vluchten van mijn vonnis, al zeggend tegen mezelf dat ik genoeg op mijn bordje heb gehad, dat het klaar is. Dat het niet onredelijk is om dat te vragen en dat anderen dat met me eens zullen zijn. Maar zo werkt het niet, er bestaat geen rechtvaardigheid als het gaat om lijden, leven en dood. Er is zoveel onvoorstelbaar, onmenselijk groot leed in de wereld waarin we leven dat ik me heel goed besef dat mijn eigen leed zich hiermee op geen enkele wijze verhoudt. Daarin voel ik me verbonden, het overstijgt en is zoveel groter dan mijzelf. Het maakt dat ik kan relativeren en kan zien dat ik een gelukkig mens ben met Diederik die liefdevol aan mijn zijde staat, die niet wegloopt van de omstandigheden en wanneer de situatie dat vraagt onvoorwaardelijke zorg en aandacht geeft. Dat ik gezegend ben met een lieve familie en naaste vrienden die met ons vreugde en verdriet delen en er altijd zijn op de momenten dat we ze nodig hebben. Dat ik gedragen word door een grote kring van liefdevolle mensen die me van dichtbij of wat meer op afstand koesteren en steunen. Dat ik in de gelukkige omstandigheden ben dat er goede medische zorg voor handen is, dat ik kan kiezen voor behandelingen, regulier en alternatief en dat we geen materiële zorgen hebben waardoor we ons leven kunnen inrichten zoals we het nu doen. Dat ik een rijker mens ben geworden, dat ik beter in staat ben om te genieten; van alle liefde om mij heen, van de schoonheid van de natuur, de reizen die we tussen de behandelingen door maken en kleine dagelijkse geneugten zoals het lezen van een goed boek, het luisteren naar mooie muziek, het drinken van een kopje koffie, de rust in mijn meditaties en noem zo maar op. Ik heb gekozen voor het leven en niet voor de dood en dat zal ik blijven doen. De bodem is niet onder mijn voeten vandaan, ik sta weer op, recht mijn rug en vervolg mijn pad. Ik huil als ik moet huilen, ik ben een klein meisje dat ten onder gaat en tegelijkertijd een moedig mens die zijn pijn draagt en de kracht weer vindt om weer terug te slaan, zolang als ik kan. Ik leef mijn leven in liefde en voor mij is dit waar het om gaat in het echte leven. Zoals auteur Stephen Levine het zegt: “Liefde is de enige rationele daad.”. Met mijn armen om jullie heen, Nelly

Verslagenheid

Vanmorgen geen goed nieuws gekregen, er is een aantal minuscule afwijkingen te zien in mijn long. Voelde me zo goed dat ik hier niet op gerekend had. Tranen alom. Dinsdag aanstaande hebben we een afspraak om de behandeling door te spreken. De verslagenheid is groot, maar we zijn niet verslagen. Diederik en ik zijn verdrietig, maar we voelen ons sterk en we gaan door op de ingeslagen weg die ons al heel ver heeft gebracht. Kan alle opgebouwde energie en kracht van het afgelopen half jaar inzetten voor mijn volgende slag. Samen zijn we één in mijn proces met kanker. Ik heb mijn leven en mijn lief zo lief, Nelly

Ik wil...

Ik wil alleen zijn met de zee
Ik wil alleen zijn met het strand
Ik wil mijn ziel wat laten varen
Niet mijn lijf en mijn verstand
Ik wil gewoon een beetje dromen
rond de dingen die ik voel
en de zee ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.
Ik wil alleen zijn met de golven
Ik wil alleen zijn met de lucht
Ik wil luisteren naar mijn adem
Ik wil luisteren naar mijn zucht
Ik wil luisteren naar mijn zwijgen
daarna zal ik verder gaan.

Toon Hermans

Wij zijn een weekje weg van de regen bij lieve vrienden in Zuid Frankrijk en genieten van elkaar, de zon, het landschap, de krekels en de geur van de geplukte lavendel. Woensdagavond zijn we weer op tijd terug voor mijn volgende zeswekelijkse controle in de VU op donderdag de 26ste. Met een warme omhelzing, Nelly

Over de geboorte van een vlinder

Een man zat op een zonnige middag rustig te genieten in zijn tuin. Zijn oog viel op een cocon waar net wat beweging in kwam. Er verscheen een kleine opening in de cocon en een vlinder probeerde met veel moeite zijn weg naar buiten te vinden door dat kleine gaatje heen. Tot verwondering van de man was de geboorte van de vlinder een niet zo gemakkelijk proces. De vlinder was anderhalf uur bezig om te proberen uit de nauwe opening te komen. Hij raakte daardoor vrijwel uitgeput, want hij deed plotseling helemaal niets meer. De man had mededogen met de arme vlinder en liep zijn keuken in, op zoek naar een schaar. Toen hij terugkwam met de schaar zat de vlinder nog altijd in de cocon, wachtend op wat nieuwe energie. De man knipte de rest van de cocon weg. Nu kon de vlinder zich moeiteloos bevrijden. Met een schok stelde de man echter vast dat de vlinder een gezwollen lijf en verschrompelde vleugels had! Hij zag hoe de kreupele vlinder over de grond strompelde en hij wachtte vergeefs op het spreiden van de vleugels. Wat bleek? In zijn medelijden had de man niet beseft dat het nauwe gaatje de wijsheid van de natuur voorstelde. De vlinder wordt namelijk gedwongen zich door een klein gaatje te wurmen, omdat daardoor de levenssappen uit het lijf in de vleugels worden geperst. Het moeilijke geboorteproces was precies wat nodig was voor de vlinder.’.

Ook menselijke transformatie gaat over een nauw en stijl pad. We zouden vaak wel willen dat iemand ons zou bevrijden van onze lasten en beperkingen. Tot zover de auteurs Jan van Bommerez en Kees van Zijtveld in “Kun je een rups leren vliegen?”

Jaren geleden heb ik in mijn samenwerking met Kees voor het eerst kennisgemaakt met dit bijzondere verhaal. Sindsdien zit de vlinder in mijn rugzak en bij gelegenheid haal ik hem er uit. Het is een verhaal van herkenning. Ik leef mijn leven met alles wat zich daarin aandient. Mijn pad is niet het pad van de ander en wat goed voor mij is hoeft niet goed voor de ander te zijn. Ik ben mijn eigen transformatie, het is mijn groeiproces, of niet. Ik hoef anderen niet te overtuigen van mijn gelijk, zo geven we allemaal onze eigen betekenis aan de dingen in en om ons. Ieder mens is uniek, ook al hebben we veel overeenkomsten en ieder heeft zijn kwaliteiten, het één is niet beter dan andere. Het was best wel wennen toen ik als kind voor het eerst begreep dat niet iedereen hetzelfde denkt en/of voelt en niet dezelfde normen en waarden heeft. Dat wat ik de normaalste zaak van de wereld vind voor een ander niet zo hoeft te zijn en ik mijn normen niet zondermeer kan opleggen aan anderen. Pas als volwassene werd ik me bewust van het feit dat ik weliswaar begreep dat iedereen anders is, maar dat ik daar wel van alles van vond. En dat het daar niet alleen bij bleef, maar dat dit zich ook uitte in beoordelend en veroordelend gedrag naar anderen toe, bewust of onbewust. Buiten het feit dat anderen daar best wel eens last van zouden kunnen hebben, had ik er toch vooral zelf last van, het waren mijn emoties die me parten speelden. De vragen die zich aan mij voordeden waren hoe ik los kon komen van mijn vooroordelen en mijn ‘gelijk’? Hoe zorgde ik ervoor dat ik niet meer geïrriteerd, boos of gefrustreerd was als het niet ging zoals ik het wilde, de ander mij eenvoudig weg niet begreep, of als ik met iemand moest samenwerken die ik niet zag zitten? Het begon voor mij met iets kleins, met de vraag: “kijk eens wat je leuk vindt aan de ander, want ieder mens heeft iets leuks?” Dat werkte, de eerste keer dat ik aan tafel zat met een collega waar ik nogal moeite mee had stelde ik mezelf die vraag en het eerste wat bij me opkwam was “hij heeft grappige oorlelletjes”. Op datzelfde moment moest ik glimlachen en ik voelde mezelf ontspannen. Ik begreep op dat moment dat het over mij ging en niet zozeer over die ander. Hij was mijn ‘lijdend voorwerp’, maar ik was het onderwerp in deze context. Dit was het begin van een lang, soms pijnlijk, maar bovenal boeiend groei en bewustzijnsproces. Over het zien van andermans kwaliteiten, me kunnen inleven in de belevingswereld van anderen, waardering geven in plaats van afkeuring en kiezen voor geluk in plaats van gelijk. Genietend van mijn eigen ontwikkeling en de energie die er meer en meer bij mij vrijkwam in de ontdekking dat ik iets voor anderen kon betekenen door ruimte en mogelijkheden te scheppen voor hun groeiproces. Oordeel ik nu nooit meer en heb ik het daar vaak uit voortkomend geroddel voor altijd afgezworen? Nee dat niet, nog steeds betrap ik me op oordelen en een lekkere roddel op zijn tijd daar ben ik ook niet vies van. De oordelen zijn wel milder geworden, losgekomen van de mens die tegenover me zit in het bewustzijn dat ik eerst bij mezelf mag kijken en een roddel op zijn tijd beschouw ik als een kleine ontsporing, maar dan een aangename. Ik vind niet snel meer van alles van mensen, waarbij niet wil zeggen dat ik me met iedereen even goed versta. Ik zoek vooral naar de overeenkomsten en probeer me niet meer af te zetten tegen de verschillen. Ik kan anderen niet veranderen, al kan ik de wil daartoe nog niet in alle gevallen loslaten, ik kan alleen mijn eigen gedrag veranderen. Voor mij betekent veranderen niet dat ik iemand anders hoef te worden, maar dat ik dichterbij mijn oorsprong kom, in liefde voor mezelf en anderen. Authenticiteit dat is waar het voor mij om draait. Dat anderen jou soms heel anders kunnen zien dan dat je jezelf van binnen voelt heb ik aan den lijve ondervonden toen ik tien jaar geleden aan het begin van een opleiding een korte presentatie moest geven over mezelf. Een van de mannen op de opleiding zei na afloop: “Van mij mag je zakenvrouw van het jaar worden, maar met jou hoef ik geen borrel te drinken aan de bar”. Ik schrok en vroeg hem waarom niet. Waarop hij antwoordde: “Nou, je lijkt me helemaal niet zo’n aardig mens.”. Pats boem die kwam binnen zeg. Het bleek dat ik een perfect verhaal had verteld over wat ik allemaal deed en had gedaan, maar dat ik nergens in mijn verhaal iets over mezelf vertelde en dat ik zeer afstandelijk overkwam. Op dat moment kon ik wel huilen, maar de boodschap was wel binnengekomen al duurde het even voordat ik de ruimte had om het echt te laten landen. De warmte die ik in me heb en altijd heb gehad liet ik in mijn werk nauwelijks zien, onder het motto privé en werk gescheiden. Onzin met een verlengsnoer; een bron van innerlijke onzekerheid verpakt in een keurig gepolijste ‘mij doe je niets’ buitenkant. Vanaf dat moment heb ik mijn zakelijke kant geïntegreerd met mijn zachte kant oftewel 'hard met hart‘. 'Gewoon’ jezelf zijn dus vanuit de wetenschap dat wat je aan anderen geeft je ook terugkrijgt en voor mij is dat oprechte aandacht en betrokkenheid. Voor iedereen die mij lief is, zoen Nelly

Aandacht als medicijn

Kreeg van de week een interessant artikel opgestuurd uit de Happinez van Henk Fransen. Henk Fransen was arts in India en Afrika. In Nederland begeleidt hij al weer een aantal jaren mensen met kanker. Warmte, liefde, aandacht, betrokkenheid en steun geven doet je goed. Zowel degene die het krijgt als degene die het geeft. Beiden voelen zich er beter door. “Dat komt”, zegt Henk fransen. “omdat er een stroom op gang komt die leven gevend is en die een positief effect blijkt te hebben op de gezondheid en het zelfgenezend vermogen van mensen. “. Henk raakte gefascineerd door diverse onderzoeken waarin werd aangetoond dat liefdevolle verbindingen een gunstig effect hebben op onze gezondheid. Hij gelooft erin en past het principe daarom ook toe in zijn begeleiding van mensen met kanker. “Belangrijk is dat je als patiënt de eerste stap zet. Dat je de moed hebt om steun te vagen en uit te reiken naar anderen. Daarvoor moet je de muren die je soms om je heen hebt opgetrokken laten vallen en je kwetsbaar opstellen. Je zegt tegen de ander dat je steun nodig hebt om het vol te houden.”. Henk heeft het onder andere over bondgenoten en niet over lotgenoten, voor mij zeer aansprekend vanwege de verbinding en lotgenoot klinkt toch meer als ‘lijdend onderwerp’. Wat zou het toch mooi zijn als er vanuit de reguliere medische geneeskunde meer aandacht komt voor de psychosociale en spirituele begeleiding van mensen met kanker. Meer aandacht voor de impact van ‘gezond’ leven. Een integrale aanpak gericht op het fysieke, mentale, spirituele en sociale niveau. Waarbij de mens centraal staat en niet de tumorcellen en er maatwerk geleverd wordt omdat ieder mens uniek is. Waarbij de medische protocollen richtinggevend zijn, maar niet leidend, de aandacht uitgaat naar de acceptatie van de diagnose en niet zozeer naar de prognose, waarbij mensen de verantwoordelijkheid nemen voor hun ziekte en zelf de regie hebben. Waar de mogelijkheid wordt geboden om naast het ondergaan van de conventionele behandelingen zicht te krijgen op wat je zelf kunt doen en er handvatten worden aangereikt voor mogelijke alternatieven. In de conventionele medische wereld werkt iets als het wetenschappelijk is bewezen dat het werkt. Dat is een gegeven en dat staat voor een zekere zekerheid. Maar welke zekerheid hang je aan als dezelfde medische wetenschap je geen vooruitzichten meer geeft? Of als je alleen de kanker aanpakt en geen aandacht hebt voor het algemene welzijn van je innerlijke mens en je sociale omgeving. De medische wetenschap is wezenlijk voor de behandeling voor mensen met kanker, maar er is meer. Bewezen en onbewezen, als het voor mij werkt dan werkt het, bij mezelf blijven en doen wat bij me past. Met beide benen op de grond en vanuit de mogelijkheden die ik heb en de realiteit van de situatie waarin ik verkeer. Vanuit wie ik ben en de ‘wetenschap’ van mijn innerlijk bewustzijn, dat weet wat goed voor mij is. “I have a dream.”.

Nu mijn aandacht aan het verschuiven is, of beter gezegd nu er ruimte komt voor andere zaken, denk ik voorzichtig weer aan een paar uurtjes werken, op weekbasis gezien. Dit heb ik al in een eerdere fase benoemd, maar toen was het meer vanuit de gedachte: “Ik wil weer meedoen, gezond zijn en erbij horen.”. Nu lijkt het gezien mijn huidige conditie en gesteldheid veel reëler om weer iets op te gaan pakken. Met alle voorzichtigheid van dien, want al lijkt het heel wat, mijn dagelijkse, zeer beperkte, huishoudentje runnen geeft vaak mijn limiet al aan. En dan kom ik al gauw uit op arbeidstherapeutische basis met de volgende randvoorwaarden; geen werkdruk en stress, geen verantwoordelijkheid, er kan niet op me gerekend worden, mobiel tot 2 meter om mijn huis, want daar beginnen de files al en dan wil ik ook nog graag zinvol werk doen. Want mijn beperkte energie en tijd zijn te kostbaar voor zo maar een klusje. Heb dit met mijn leidinggevende besproken en naast een glimlach kreeg ik de opmerking: “Nou, dan mag je ons wel goed managen, maar ik zie zeker mogelijkheden”. Ik zei dat het allereerst een kwestie is om mezelf goed te managen, want ik ken mezelf. Ik kan niet zo maar iets doen, als ik het doe wil ik het goed doen en dingen naar me toe trekken is me ook niet vreemd. Het is toch een wonder dat ik me hier weer ‘druk’ over mag maken, ik bedoel me over kan bezinnen? Na de vakantie periode bespreken we de opties voor een zingevende bijdrage voor allebei. Ik heb er alle vertrouwen in en zie er naar uit, weer een stapje verder vooruit en dat er nog maar veel mogen volgen. Een warme omhelzing, Nelly

Nog even over troost...

Naar aanleiding van mijn log van 20 juni heb ik veel reacties gekregen. Vanzelfsprekende reacties die aansluiten bij mijn huidige status: “Het gaat nu zo goed, ik kan (even) loslaten, mijn energie aan anderen (dingen) geven, maar in mijn gedachten ben je er altijd”. En dat weet ik, want ook al is het voor mij nu een verwarrende periode en ben ik aan het worstelen met mijn gevoelens, ik beschouw het feit dat de aandacht voor mijn ziek zijn anders wordt als een natuurlijk proces. Mijn aandacht is ook aan het veranderen, ik ben niet meer dag in dag uit gefocused op mijn behandelingen, ziek zijn en herstellen. Op lichamelijk gebied is het nu rustig en dat is een grote zegen, maar de onrust en onzekerheid zijn er ook en ik weet bij lange na niet welke fases nog volgen. Maar ik weet wel dat ik door jullie gedragen word en ik heb een rotsvast geloof in de helende kracht die mij daardoor gegeven wordt. Ik kan mijn pad lopen in de aanwezigheid van jullie liefdevolle aandacht en energie. Dat gevoel is diep verankerd en zal altijd bij me zijn. Dat hoef ik niet continu omgezet te zien in een tastbare vorm om het te kunnen zien en voelen. Alleen blijft het zo heerlijk menselijk om intens te genieten van die niet aflatende stroom van liefdevolle aandacht en bevestiging. Het laatste wat ik wilde met mijn log van de 20ste was schuldgevoelens losmaken en toch is dat gebeurd. Dat begrijp ik ook, maar weet dat als we al over schuld moeten praten, mijn ‘schuld’ aan jullie nooit ingelost kan worden. Ik heb veel van en aan jullie gevraagd, maar ik voel me niet schuldig over het feit dat ik jullie betrokken heb ik mijn proces, jullie heb gevraagd om met me mee te lopen en me te steunen. Ik voelde dat ik jullie nodig had en ik ben blij dat ik jullie hulp durfde te vragen en heb gekregen. Ik weet dat jullie er zijn, op elk moment en in welke vorm dan ook. Ik ben en blijf jullie dankbaar voor alle liefde en zegeningen. Daarom zegen ik jullie vandaag, met mijn liefde en met een Aartsengel.

Vanuit mijn spirituele belangstelling werk ik soms met kaarten die ik gebruik in de vorm van een soort gidsen rondom de ‘levensvragen’ die ik heb. Maar ook trek ik zomaar eens een kaartje, voor dit moment of voor deze dag, voor mezelf of voor iemand anders. De kaarten helpen me om de antwoorden in mezelf te vinden en ze werken motiverend en inspirerend. In mijn verzameling heb ik onder andere; Engelenkaarten, Dolfijnen en Knuffelkaartjes. De kaarten gebruikte ik ook wel in mijn werk en leidden vaak tot mooie gesprekken, beschouwingen en bezinning. Ik vind de boodschappen die tot mij komen via de kaarten altijd weer verrassend toepasselijk.

De Aartsengel Jeremiël die ik nu op dit moment voor jullie trek komt uit de serie “Het Orakel van de Aartsengelen” van Doreen Vitue en is een set van vijfenveertig kaarten met vijftien Aartsengelen. De titel van het kaartje is “Moeilijkheden overwinnen” met daarbij de volgende tekst: “Het ergste ligt nu achter je en je hebt elke uitdaging uit het verleden overwonnen. De uitdagingen die je bent tegengekomen hebben je sterker gemaakt en hebben je nieuwe lessen geleerd. In plaats van hier met bitterheid naar terug te kijken, heb je je hart door middel van onvoorwaardelijke liefde geopend naar mensen in gelijke omstandigheden. Je voelt geen enkele schaamte of schuld meer. Hierdoor heb je je vroegere moeilijkheden kunnen overwinnen. Je positieve uitstraling trekt liefdevolle oplossingen aan en nieuwe situaties op een hoger niveau van spiritueel inzicht. Blijf positief! De naam Jeremiël betekent ‘Gods Goedheid en als je hem oproept geeft Jeremiël zijn goedheid aan jou en iedereen die er bij betrokken is. Jeremiël begeleidt jou en anderen mensen om liefdevol met elkaar om te gaan. Hij helpt je ook om een liefdevolle uitstraling te krijgen , waardoor je jezelf voortdurende met respect en tedere liefderijke zorg omringt.”. Ik omhels jullie met zachtheid en een glimlach, Nelly