Drumi Dushi

Yvon schoot vanmorgen hard in de lach terwijl ik midden in een verhaal was over mijn persoonlijke ervaringen binnen de zorg en hoe die beter kan. Dat het niet altijd een kwestie is van meer geld erbij, maar soms ook een andere manier van werken. Was ik niet duidelijk, of had ik iets grappigs gezegd? Geen van beide opties leek me waarschijnlijk. Nee, ze moest lachen omdat ik met mijn handen in mijn zij heel overtuigend stond te vertellen met zoals zij het noemt mijn werkhouding. Je bent weer helemaal de manager zei ze. En verdomd ik voelde het gebeuren, mijn passie als iets me aan het hart gaat, de kracht die ik dan graag nog even bijzet en mijn stem op volle toeren. Mijn stem, ook hier weer een wonder, is momenteel hartstikke goed, ik heb geen idee hoe dit kan, maar hij klinkt als een klok. Kan zelfs weer zingen, voor wie het wil horen. Van de week nog, toen een colonne kakkerlakken een slooppand uitvluchtte en Willemstad onveilig maakte. Met walging ontsprong ik de dans om er één tussen mijn tenen te krijgen. Vijf pubers die op een bankje toekeken lachten me toe en één van de jongens zei vrolijk: “Ik geloof dat er net eentje in je tasje is gekropen.” Waarop ik spontaan begon te zingen:

La cucaracha, la cucaracha
Ya no puede caminar
Porque no tiene, porque le falta
Marijuana que fumar..

Hadden ze even niet terug van die rare dansende en luid zingende vrouw uit Holland. Kreeg de lachers op de hand en niet in de laatste plaats door de afsluitende zin. Yvon en Ton vieren vakantie met ons op het eiland waar de zon altijd schijnt en de onderwaterwereld adembenemend mooi is. Ik kan weer snorkelen als vanouds en dat is genieten. De eerste minuten in het water mijn ademhaling reguleren, vertrouwen krijgen en daarna flipper ik gestadig door de branding naar open water.Tot aan de drop off want daar durf ik niet verder, te donker, te diep, noem het maar omgekeerde hoogtevrees. Op sommige plekken zijn de vissen zo vertrouwd met mensen, vanwege het feit dat ze veelvuldig gevoerd worden, dat ze nog net niet tegen je duikbril aantikken voor hun volgende hapje. Toen ik gisteren met wat verlepte frietjes het water in ging, hapte een enkele vis het lekkers gewoon uit mijn hand. Ik geniet met volle teugen met een conditie om te zoenen. Begin het al weer een beetje normaal te vinden, begin te vergeten hoe het is om ziek te zijn. Voel me daar ook wel wat ongemakkelijk bij, weet het nog niet helemaal te plaatsen. Wie had kunnen denken dat ik hier zou komen, dat ik me zo goed zou voelen, zo kon genieten. Niemand, ik ook niet al heb ik er hard voor gewerkt om hier te zijn. Naar aanleiding van mijn log over Abn Amro schreef een collega mij terug dat hij mij weer strijdbaar vond. Ik begrijp heel goed waar hij op doelt, maar zo strijdbaar als ik ben in mijn proces tegen kanker, is de titanen een melkweg voorbij. Geen harde of verbeten strijd, maar zeer gefocused op datgene wat ik wil bereiken en wat daar voor nodig is, met zachtheid en liefde, voor mezelf en anderen en gelovend in een onbestemde, universele kracht. Mijn dankbaarheid voor dit moment, voor deze vakantie, voor mijn geliefden, voor mijn welzijn is onmetelijk groot. Bon nochi, drumi dushi ! Ku tur mi amor Nelly