Zolang er leven is...

Een tijdje geleden hoorde een vriendin van mij dat ik was overleden. Mijn vriendin, die mij net nog springlevend had meegemaakt, was geschokt. En ik ook. Hoe kan het toch zo zijn dat mensen in een gevoelige situatie als deze kennelijk de behoefte hebben om hun eigen verhaal maken? Dit was niet de eerste keer dat ik werd geconfronteerd met het verloop van mijn ziekte dat bij anderen een geheel eigen, zo niet een ander leven of zelfs tot geen leven was gaan leiden. Al vrij snel na mijn diagnose hoorden wij via anderen de eerste berichten dat ik nog maar enkele weken te leven had. In de beginperiode van mijn ziekte begreep ik dat heel goed, immers ik kreeg toen te horen dat de artsen niets meer voor mij konden doen en gediagnosticeerd met longkanker stadium T4 kan het nu eenmaal heel snel gaan. De eerste tekenen van medeleven stonden voor sommigen dan ook in het licht van een naderend afscheid. Hoe lief en hartverwarmend deze brieven en kaarten ook waren, ik kon het op dat moment niet aan dat mensen om mij heen het opgaven, hoe reëel gezien dat misschien in hun ogen toen ook was. Maar wat doe je in zo’n situatie? Ik had zelf, nog niet lang daarvoor, ook een afscheidsbriefje aan een collega geschreven toen ik via derden vernam dat de artsen niets meer voor hem konden doen. Een week later stierf hij, maar dat het zó snel zou gaan kon ik niet weten toen ik hem schreef. Pas op het moment dat ik zelf ziek werd en ervoer wat het met mij deed als mensen afscheid namen heb ik mijn twijfels gekregen over het schrijven van mijn afscheidsbrief. Had ik wel afscheid moeten nemen en zijn naderende dood als een vaststaand gegeven moeten beschouwen? Had ik niet in contact moeten blijven met dat wat er op dat moment was, zijn ongeneeslijke ziekte? Me moeten voornemen hem dagelijks, wekelijks, maandelijks te blijven schrijven? Nu zou ik daarvoor kiezen; ik zou geen afscheid meer nemen als ik niet zeker wist dat het moment daar was. Ik zou geen afscheid meer nemen en daarmee eigenlijk vroegtijdig de relatie verbreken. Voor mij was het klaar met het schrijven van een lief briefje, maar wat heb ik daar eigenlijk mee gedaan richting mijn collega? Ik gaf hem op zonder goed te weten waar hij stond in zijn proces. Ik vond het heel erg en verdrietig om me dit achteraf te realiseren en ook al waren mijn intenties nog zo goed, ik vind dat ik het mezelf makkelijk heb gemaakt al had ik dit nooit zo bedoeld. Ik neem mezelf hiermee niets kwalijk, maar ik heb er wel van geleerd uit eigen ervaring. Daarom kan ik jullie vragen: “Leef met me en met me mee zolang als ik leef en hoop samen met mij dat dit nog heel lang mag zijn.”.

Omdat mijn leven en gezondheid het nu toelaten gaan wij genieten van de frisse lucht, het sprankelende warme zonlicht en de gastvrijheid van Casa MarBri in het Spaanse Campoamor. Twaalf dagen gezelligheid en ontspanning voorafgaand aan mijn volgende scan op dinsdag 13 maart. Via e-mail blijf ik bereikbaar en ik zal zeker onze tussentijdse belevenissen met jullie delen. Geniet van het weekend, met een warme groet van Nelly

Dushi Korsou, deel 3

Voorlopig mijn laatste uitzending over Curacao, niet in woorden, maar in beelden dit keer. Via de link 'fotoalbum Nelly' kunnen jullie meekijken.
Weer redelijk geland in mijn ‘normale’ leventje. Na een paar moeilijke dagen is mijn stemming weer bijgekleurd en heb ik mijn ritme weer gevonden. Toen ik vorige week thuis kwam ervoer ik voor het eerst de associatie van ons huis met ziek zijn. Dat vond ik even heel bedreigend omdat ons huis voor mij altijd een veilige haven is geweest. Erover nadenkend kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat dit niet zo gek was omdat ik voor het eerst in 1,5 jaar even helemaal los was van mijn ziekte. Gelukkig was die nare associatie na een paar dagen verdwenen en voel ik me weer echt thuis. Ik vind het steeds weer verrassend om te ervaren hoe ik in mijn proces sta. Vorig jaar had ik heel sterk het gevoel, bij alles wat ik deed, dit kan de laatste keer wel eens zijn en ik was steeds in mijn hoofd en hart bezig met afscheid nemen. Dat gevoel speelt me nu en eigenlijk sinds de kerst al geen parten meer en ik kan ‘vrij’ genieten van de mooie momenten die er zijn. Is dit het ultieme in het hier en nu genieten of ervaar ik weer iets van perspectief omdat ik me momenteel relatief goed voel? Ik denk beide, de medische waardheid is een feit, maar als het ‘goed’ met me gaat dan loop ik een andere weg, het pad van leven. Als ik mezelf terugzie op de foto’s van onze vakantie, stralend en genietend, dan denk ik: ga vooral niet meedoen aan de “miss ongeneeslijk ziek verkiezing” want je wordt onmiddellijk gediskwalificeerd. Natuurlijk leef ik in het besef dat ik longkanker heb, één van de meest dodelijke vormen van kanker en dat het een (on)voorspelbare ziekte is, maar is het niet zo dat de hoop als laatste sterft? Ik leef met en in de werkelijkheid en mijn ziekte is deel van mijn 'gewone' leven geworden. Gewoon klinkt misschien gek, maar toch de meeste momenten is het zo. Van de week vroeg een verkoopster in een paskamer naar mijn litteken en ze vroeg door dus ik vertelde wat ik had. Zij moest er van huilen omdat ze het zo erg voor me vond en omdat ze zelf acht jaar geleden borstkanker had gehad. Ze verontschuldigde zich dat ze moest huilen, ik begreep het en stelde haar gerust. Ik voelde me sterk op dat moment, ja het is erg, ik ben ongeneeslijk ziek en toch voel ik me nu goed. Een precair evenwicht, ik weet het, maar ik weet ook dat ik telkens mijn weg wel weer vind om om te gaan met wat er is en dat betekent voor nu dat ik kan genieten. Geniet mee van onze vakantieshots, veel liefs Nelly

PS Gisteren in Amsterdam gegeten, 80% van het restaurant was rookvrij en de drie tafels waar gerookt mocht worden waren onbezet. Heb ik nog nooit meegemaakt, heel bemoedigend. Kom op met die wetgeving, 65% van alle Nederlanders wil rookvrij eten!

Dushi Korsou, deel 2

Dinsdagochtend zijn we teruggekomen van een fantastische vakantie op Curaçao! Alles was perfect en zoals Yvon het uitdrukte: “één groot cadeau” en zo voelde ieder van ons het. Terugkomen was dan ook niet makkelijk, ik heb gisterenavond hard moeten huilen vanwege de confrontatie met de koude werkelijkheid. Ook waren er tranen van dankbaarheid, ik heb intens genoten van ons samenzijn, de dolfijnen, de zon, het licht, de vogels, de kleuren, de geluiden en de zee. Twaalf dagen lang bestond er even geen kanker! We waren allemaal ontspannen en niemand hoefde dit keer rekening te houden met mij, heerlijk, ieder van ons weer in zijn gewone doen en laten. Zelfs de kleine irritaties die zo af en toe kunnen optreden in een gezelschap van drie zussen kregen de ruimte.Voor mij was dat een bijzonder teken, alledaagse patronen en gewoonten waren weer terug. Hoe mooi kan het gewone leven zijn en zeker in een omgeving zoals op Curaçao. Ik heb nauwelijks klachten gehad in de vakantie en des te opvallender is het dat nu ik thuis ben de gebruikelijke klachten weer helemaal terug zijn. Is dit de wonderlijke werking van mijn geest?

Een onvergetelijke ervaring, naast het snorkelen met Chabelita en Bonnie, was de sunset snorkel met de andere dolfijnen. Om 17.30 uur mochten we het water in met Deedee, Lina, Copan, Teresa, Tela en Annie. We mochten in een gedeelte van de lagune zwemmen om het territorium van Copan, de enige mannelijke dolfijn in het gezelschap te respecteren. Geen vis, geen fluitjes, geen instructies en in de vrije tijd van de dolfijnen, dus het was afwachten of ze prijs stelden op ons gezelschap. George de dolfijntrainer observeerde ons vanaf de kant en heeft foto’s gemaakt. Het was overweldigend, de dolfijnen, maar ook wij waren op ons best. George zei later, het kon niet beter: "ten out of ten" en zo hebben we het ook ervaren. Ze waren de hele tijd bij ons en lieten zich van alle kanten aanraken en omarmen. Teresa, het dominante vrouwtje van de groep is een lange tijd bij mij geweest en ze lag al die tijd stil naast me, ik met mijn armen helemaal om haar heen. Later stootte ze me met haar hoofd telkens zachtjes aan en ze stond zo'n beetje recht voor me. Zo ontroerend, ik krijg de beelden niet meer uit mijn hoofd. Copan, het enige mannetje in de groep en Diederik vonden elkaar en dat was mooi om te zien. DeeDee en haar dochter Lina waren niet bij Anjel weg te slaan, zorgzame moeders die elkaar verstaan? Zo waren er veel contactmomenten en allemaal even bijzonder. Na afloop zeiden we tegen elkaar: "Wat nu nog, wat kan er nog mooier zijn dan deze ervaring en hoe kunnen we dit delen met anderen? Het is niet te vertellen wat we net ervaren hebben". Yvon vroeg 's avonds nog aan mij: "Nelly gaat die glimlach nog een keer van je gezicht?" Voorlopig niet!

Als je op Curaçao bent ga dan zeker even op bezoek bij de Dolphin Academy, je krijgt iets heel bijzonders mee wat je altijd bij zal blijven. De dolfijnen leven er op een natuurlijke wijze en worden bijzonder gerespecteerd door alle medewerkers van de Dolphin Academy. De lagunes, in de zee afgezet, waarin de dolfijnen leven zijn ruim en niet opgedeeld in verschillende individuele ruimtes. Zodoende behouden de dolfijnen te allen tijde hun recht om een programma te staken, door simpelweg weg te zwemmen uit het gebied waar de bezoekers zich bevinden. De Academy beschouwt hun open water programma als symbolisch voor de coöperatieve relatie die ontwikkeld is tussen de trainers en de dolfijnen. Aangezien de dolfijnen de trainers dagelijks vergezellen in excursies in de open zee, zijn ze vrij om te gaan of om met ze terug te keren naar “huis”. “Thuis" hebben de dolfijnen een sociaal dynamische omgeving. De individuele dieren van de Dolphin Academy tonen natuurlijk associatie patronen onder elkaar. Ze hebben ook hun vermogen behouden om te jagen en zichzelf te voeden. Bovendien leren moeders hun baby’s ook om vis te vangen net zoals ze dat zouden doen in het wild.

Met dank aan Laetitia, Jeanette, George, Franca en alle dolfijnen, het was ongelooflijk mooi! Liefs en dikke kus van Nelly

PS Eén foto van echte dolfijnliefde staat al in mijn album en binnenkort kunnen jullie via een weblink nog vele andere mooie plaatjes zien van ons verblijf op Dushi Korsou

Dushi Korsou

Onze vakantie is werkelijk een paradijsje op aarde. We logeren op Papagao Beach in een sfeervolle villa met twee airconditioned slaapkamers en een huiskamer met twee grote schuifpuien die helemaal open kunnen en toegang bieden tot een grote veranda. De veranda is omgeven door een prachtige tuin met uitzicht op zee. De vloer in de kamer loopt door op de veranda en zo wordt onze huiskamer twee keer zo groot. De vogeltjes vliegen op en af dwars door onze huiskamer heen. Een kleurrijk en luisterrijk plaatje, waar we onder het genot van elkaars gezelschap en een lekker drankje erg van genieten. De temperatuur is heerlijk deze tijd van het jaar; zon, wat wolken en vooral een verkwikkend en verkoelend windje. Voor mij is het heel goed te doen, ik voel me buitengewoon fit; ik kan hier veel beter ademen, ik schrijf het toe aan de schone en ‘dunnere’ lucht en mijn gebruikelijke pijn in mijn rug is stukken minder. We genieten echt met volle teugen en Anjel en Yvon zijn net zoals Diederik en ik als een blok gevallen voor dit wonderschone eiland. In de vier jaar dat we er niet geweest zijn is er veel veranderd in positieve en in negatieve zin. Positief is de wijze waarop er aandacht is gekomen voor het schoonhouden van de natuur, het eiland werd gebruikt als een vuilnisbelt, voor huisafval, maar ook auto’s, ijskasten etc werden gedumpt in de bush. Nu is het grotendeels schoon, op een aantal non-toeristische plekken na. Daarnaast was er al veel gedaan aan het behoud en herstel van het cultureel erfgoed, waaronder de landhuizen en ook de ‘wijk’ Otrobanda (Willemstad) heeft een metamorfose ondergaan. Minder is het effect van het toegenomen toerisme, waardoor het ‘grootschalige vermaakgehalte’ ook hier zijn intrede heeft gedaan en sommige stranden zijn omgebouwd tot één grote beachclub. Natuurlijk zijn de inkomsten zeer welkom voor het eiland, maar van mij mag Curaçao Dushi Korsou blijven, een eiland met unieke landschappen, een prachtige natuur, ongerepte baaien en een veelzijdige bevolking in een ambiance van zon en een tikje nonchalance en onbezorgdheid.

Afgelopen maandag hebben Anjel, Yvon en ik gesnorkeld met baby dolfijn Chabelita en haar moeder Bonnie. We mochten met zijn drieën het water in en Diederik heeft gefilmd. We moesten zo stil mogelijk drijven om Bonnie en Chabelita in alle rust te kunnen observeren. Naast de trainers waren er nog geen ‘toeristenmensen’ bij ze geweest, dus alle voorzichtigheid gewenst. Het was een prachtige en unieke ervaring. Bonnie was zeer zorgzaam en leidde Chabelita voortdurend, ze verloor haar geen tel uit het oog. De mooiste momenten waren als Chabelita nieuwsgierig kwam kijken en moeder Bonnie zich op overtuigende wijze tussen haar en ons in bewoog. Soms kwamen ze heel langzaam voorbij zwemmen, waarbij wij ze recht in de ogen konden kijken en dan ineens gingen ze er weer op volle kracht vandoor. Het was niet de bedoeling dat wij ze zouden aanraken, maar dat was niet altijd makkelijk want Bonnie kwam op sommige momenten zo dichtbij, dat ze rakelings langs je heen scheerde. Anjel heeft Chabelita nog bij Bonnie zien drinken, maar dat hebben Yvon en ik helaas gemist. Chabelita draaide zich op haar rug, onder haar moeder om zich te laten voeden, baby dolfijnen drinken het eerste half jaar alleen maar moedermelk. Vooraf was onze gezegd dat we waarschijnlijk een kwartiertje bij ze mochten tot Bonnie het zat werd, maar uiteindelijk zijn wij er na drie kwartier uitgekomen omdat we behoorlijk afgekoeld waren. Het was moeilijk om afscheid te nemen, want ik kreeg er geen genoeg van , maar de beelden zijn er nog steeds. Vanavond gaan we met zijn vieren het water in voor de sunset snorkel met DeeDee, haar dochter Lina, vader Copan, Teresa, Tela en Annie onder begeleiding van George de dolfijntrainer. Kan niet wachten tot het zover is. Volgende week meer, tot dan en een fijn weekend gewenst van ons vier, liefs Nelly