Kerstgedachte

Mijn kerstgedachte, even stilstaan bij het boek van Joris Luyendijk, 'Het zijn net mensen'. In zijn boek laat Joris met pakkende voorbeelden en vol humor zien hoe de media ons een gefilterd, vervormd en gemanipuleerd beeld van het Midden-Oosten geven. Bijvoorbeeld over het conflict tussen Israël en de Palestijnen, waarbij het lijkt dat de meeste westerlingen zich beter herkennen in de Israëlische zaak dan de Palestijnse. Hoe dat komt? Omdat de Israël lobby veel beter georganiseerd is dan de Palestijnse en beschikt over de benodigde financiële middelen. Daarnaast staat de gemiddelde westerling veel dichter bij Israël, niet omdat het Joods is, maar omdat het hoort bij het westen. Omdat we ons beter herkennen in de Israëliërs dan in de Palestijnen, komt het Israëlische lijden beter over. Om nog maar niet te spreken over de impact van de holocaust. De handicap voor de Palestijnen is dat bij Nederlanders en de meeste westerlingen de kruistochten en de koloniale bezetting veel minder leven dan de holocaust. Om de Palestijnse kijk over te brengen beschrijft Joris het volgende;

Stel, in de VS wordt een gek de baas die alle mensen met een Friese grootouder laat oppakken en afmaken. Het wordt een moordpartij van ongekende omvang, en als het anti-Friese bewind eindelijk ten val komt, is duidelijk dat de Friese overlevenden niet meer in Amerika willen wonen. Dus komt er een plan: de Friezen krijgen een eigen staat, en wat is een logischere plek dan het land dat volgens oude teksten Fries is? Ondanks Nederlands verzet stemmen de Verenigde Naties met het plan in, en uit de hele wereld trekken mensen met een Friese grootouder richting de nieuwe Friese staat, royaal gesubsidieerd door Amerika. De overige Nederlanders protesteren; wij hadden toch nooit problemen met de Friezen? Maar in de internationale publieke opinie overheerst het medelijden met de Friezen. Er komt een voorstel: de helft van Nederland wordt Frisia, en in de andere helft kunnen Nederlanders blijven wonen. De Nederlanders pikken dit niet, er komt oorlog die de Friezen met Amerikaanse hulp winnen, en een nog groter deel van Nederland valt in Friese handen. Miljoenen niet-Friese vluchtelingen overstromen de grote Nederlandse steden en de spanningen lopen op, vooral omdat kleine groepjes Nederlanders een guerrilla zijn begonnen tegen de Friezen. Terrorisme! roepen de Friese voorlichters op CNN, the are killing innocent Frisians! Intussen vraagt het Nederlandse volk: wat hebben wij voor leiders? Er volgt een militaire coup, en als Nederland probeert in het buitenland wapens te kopen, verovert de jonge Friese staat met een 'preventieve aanval' de rest van Nederland, plus stukken van Duitsland en België. Drommen niet-Friese Nederlanders vluchten de grens over naar Duitsland en België waar ook coups volgen: we moeten voorkomen dat de Friezen ons pakken! Intussen regeert het Frieze leger met harde hand over de bezette Nederlandse provincies, wurgt de economie en confisqueert de mooiste stukjes nederzettingen en speciale wegen van die nederzettingen naar Frisia. Dan komt er een vredesproces en krijgt Nederland Limburg, een stukje Brabant en een Zeeuws eiland aangeboden. Die brokjes mogen geen Nederland heten, Nederland mag geen leger hebben en alle grenzen worden bewaakt door Friese troepen.

Krijg je toch ineens een andere kijk, laat staan een ander gevoel. Wie nog vertrouwen had in de objectiviteit van de media kan dit boek maar beter niet lezen, maar wist je al dat de manipulatiemachine van de media op volle toeren draait, dan is dit boek een aanrader. Wie zijn vooroordelen bevestigd dan wel ontkracht wil zien, helaas. In 'Het zijn net mensen' staat geen enkel (voor)oordeel. Het is een journalistieke poging om te registreren wat er gebeurt in dictaturen. Schokkend!

Diederik en ik wensen iedereen die ons lief is hele fijne kerstdagen en een gezond, gelukkig en mooi 2008. Wij danken jullie voor alle liefdevolle woorden, gebaren en steun in het afgelopen jaar en zien vol goede moed uit naar een nieuw jaar, waarin we elke dag zullen plukken, hoop blijven houden en onze liefde met elkaar delen. Wij blijven ons pad lopen samen met jullie. Met een warme omhelzing van ons beiden, Diederik en Nelly

Bijzondere ontmoetingen

Diep in mijn ziel
in een eindeloze zachtheid
waar ik mij welkom
en verbonden weet,
waar elke hunkering
vervaagt...

diep,
diep in jouw ziel
is een eindeloze zachtheid
waar jij je welkom
en verbonden weet,
waar elke hunkering
vervaagt...

laten we elkaar daar ontmoeten

De ontmoeting met Faith, die ik dinsdag omarmde, heeft voor een minder harde confrontatie gezorgd, dan bij ons laatste samenzijn. Brak, wankel, moe en ellendig voor enkele dagen, maar geen volledige ontreddering dit keer. Een meevaller gezien de mindere conditie waarin ik verkeerde voorafgaande aan mijn derde shot. Gisteren voor het eerst weer voorzichtig buiten geweest en vandaag weer een echte wandeling kunnen maken, zonder als een hijgend paard voort te schuifelen. Moe, hoe kan ik ooit moe geweest zijn voordat ik kanker kreeg? Vanmiddag werd mijn uitje in het park beloond met een bijzondere ontmoeting met een Manderijneend. Een zeldzame, prachtig gekleurde eend, die je weinig in Nederland tegenkomt en als je ze al ziet dan meestal in het oosten van het land. Wist op dat moment niet wat voor eend het was, maar ik was wel helemaal in verrukking. Hij was ongeloofljk tam en zwom sierlijk rondjes en even leek het alsof iemand een radiografisch bestuurbare siereend te water had gelaten. Geen fototoestel, dus het plaatje in mijn hoofd opgeslagen. Thuis gekomen direct naar Wikipedia gegaan en een voor een de eendsoorten nagelopen. Ja, hoor raak, snel wat plaatjes opgezocht en toegevoegd aan mijn webalbum. Wat een schoonheid. Mijn dag is weer helemaal goed. Zoen Nelly

Faith maakt haar naam waar

Vanmorgen vroeg weer afgereisd naar de VU, na een onrustige nacht met weinig slaap veroorzaakt door een stel onrustige benen en een wakker hoofd. Vooral het gevolg van de Dexamethason, een medicijn dat ik slik om de bijwerkingen van de chemo tegen te gaan, maar weer allerlei andere onaangename effecten heeft. Daarbij ben ik vanaf woensdag in de slag geweest om de nodige griepverschijnselen met man en macht de kop in te drukken en daar ben ik, op een fikse keelpijn en een uitgeput lichaam na, redelijk in geslaagd. Zag natuurlijk wel met enige zorg uit naar mijn bloedbeeld, maar die heerlijke cellen van mij hebben zich niet laten kisten en op alle fronten keihard gewerkt zonder eraan onderdoor te gaan. Normaal gesproken ben ik altijd erg voorzichtig in mijn chemo periode en mijd ik zoveel mogelijk bacillen en dus mensen, maar dit keer kon ik de gezelligheid niet weerstaan. Dus het lot getart, terwijl de griep vrij uitbundig rondwaart en dat is vragen om moeilijkheden. Maar het is gelukkig zonder grote gevolgen gebleven. De CT-scan liet zien dat mijn foute cellen zich wel wat aantrekken van Faith en daar doe ik het voor. De afwijkingen zijn afgenomen, niet weg, maar wel minder en dat is voor nu goed nieuws. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik weer aan het infuus mocht. Dat moest ik wel gelijk bekopen met een aantal misprikken, maar de derde keer was scheepsrecht. Vrijdag 4 januari krijg ik mijn laatste shot en nu maar hopen dat Faith genadeloos afrekent met de nog resterende tumorcellen. Deze week weer even onderduiken en zielig zijn, maar wel met een gerust gevoel en vertrouwen voor de nabije toekomst. Wij zijn druk bezig met plannen te maken voor een zonnig verblijf in Zuid Afrika, om even weg te zijn van het ziekenhuistraject en mijn herstel kracht bij te zetten. Heerlijk om naar uit te zien, maar nu met alle energie op voor de laatste twee ronden. Dank jullie wel voor alle liefdevolle support en tot gauw, met een omhelzing, Nelly

Sinterklaas

Al jaren gaat de Sint aan mijn deur voorbij
maar gisteren, zowaar een pakje, ik helemaal blij.
Postbode Jan, met een kleur, het is van de VU
Vragend, weet je het zeker, "Wil je dit nu?".
Ja, had dan zelf nog een dag gewacht
te nieuwsgierig naar wat er voor mij was gebracht.
Had ik een prijs gewonnen als patiënte van het jaar?
voor onberispelijk gedrag, ja, zeg het maar.
Of was het vanwege het meewerken aan hun KTO?
Nog steeds geen idee, ik vond het maar zo, zo....
Dus dan de envelop maar opengerukt
en vervolgens zat ik minuten ademloos gebukt.
Boven een pakket CT-scans van het Havenziekenhuis uit oktober 2005
wat een schrikwekkend beeld, een halve witte long in mijn lijf.
Wit is het alarm voor foute cellen
het waren er ongelooflijk veel, niet te tellen.
Voor de longarts toentertijd, was dit waarschijnlijk al gesneden koek
terwijl hij mij voorzichtig stapje voor stapje meenam in de gevarendriehoek.
Ik had die eerste foto's nog nooit gezien
het deed me veel en ik telde tot tien...
Onmiddellijk de vraag: "Hadden ze bij dit beeld die kijkoperatie wel moeten doen?"
stop, niet verder denken, dit doet me geen goed, ik kan niet meer terug, dat was toen.
Ik ga nooit iets uit de weg en wil alles zien en weten.
maar nu werd ik wel heel hard terug in de tijd met de nodige vraagtekens gesmeten.
Een begeleidende brief, wat een kleine moeite zou zijn
en iets meer invoelend vermogen lijkt me de volgende keer wel fijn.
Het zal wel niet meer dan een administratieve handeling zijn geweest
en voor mij een onvergetelijk Sinterklaasfeest...
Maar retour afzender: Havenziekenhuis Rotterdam was beter geweest

Geen 'glazen plafond', maar de 'glazen kooi'!

Een persoonlijke pleit voor meer vrouwen in de top en daarin sta ik niet alleen. Tijd voor aangepaste wetgeving, dwing het maar af, ik zie geen ‘glazen plafond’, maar wel ‘de glazen kooi’. Een vertrouwd samenzijn van mannelijke topbestuurders, die naar elkaar zitten te staren, zich in elkaar herkennen, door dezelfde bril kijken en (nog) niet bereid zijn een andere bril op te zetten. Bang voor statusverlies? Ze hebben een uitgesproken mening over het ontbreken van ambities bij vrouwen en dat vrouwen niet bereid zijn tot het uiterste te gaan. Onzin, een verkeerde vertaling van het feit dat de meeste vrouwen nu eenmaal minder bezig zijn met hun eigen positie of status en meer staan voor het belang van een organisatie. Daarmee dienen ze een breder belang, organisatorisch en maatschappelijk. Vrouwen redeneren vaak als volgt; eerst investeren dan volgen de resultaten, de waardering en een volgende carrièrestap. Met dat gedrag kom je niet in ‘de glazen kooi’; eerst de positie, status geborgd en daarna zien we wel, met als voorkomend bijverschijnsel, korte termijn handelen en veel ‘politiek’ gedoe. Zwart wit gesteld? Ja, misschien, maar in de tegenstellingen vinden we elkaar en dan ergens in het midden uitkomen, dat is wat ik ambieer, een 50/50 verhouding. Mijn generatie waarschijnlijk ten spijt, want veranderingen gaan nu eenmaal langzaam, maar voor de volgende generatie is het nog niet te laat.

Anno 2007 willen vrouwen zich niet meer aanpassen aan gedrag dat buiten zichzelf ligt om in de top te komen, om mee te mogen doen. Ze zijn zichzelf, met al hun kwaliteiten en daarmee vertegenwoordigen ze een enorme toegevoegde en economische waarde. Maar dan moet je dat wel willen (durven) zien! En laten we wel zijn, het gaat om harde cijfers en om statistieken. Vrouwen hebben over het algemeen betere studieresultaten. De productiviteit bij bedrijven gaat omhoog en het ziekteverzuim gaat omlaag bij vrouwelijk management. Uit recent onderzoek van Catalyst, een Amerikaans onderzoeksbureau, onder de 500 grootste bedrijven in Amerika blijkt dat het aandeelhoudersrendement van bedrijven met meer vrouwen in de top 53% hoger is dan bij door mannen geleide organisaties. Het verkoopresultaat ligt 42% hoger en het rendement op geïnvesteerd kapitaal is 66% hoger. Het aandeel dat vrouwen hebben in Nederlandse commissariaten is slechts 6,5 procent; in Zweden 21% (Vrouwen in Beeld, december 2006). Wanneer je kijkt naar regeringsfuncties dan kom je hetzelfde tegen. Noorwegen, een van de rijkste landen in de wereld, heeft wel de meeste vrouwen in de regering. De ‘glazen kooi’ kost Nederland volgens een schatting van het Ministerie van Financiën jaarlijks een kleine 10 miljard aan economische groei.

Noorwegen heeft vorig jaar wetgeving ingevoerd om gender balance aan de top te realiseren. Dat betekent dat ondernemingsbesturen voortaan voor minimaal 40 procent uit vrouwen moet bestaan. De Spaanse premier Zapatero heeft inmiddels aangekondigd soortgelijke wetgeving in Spanje te willen introduceren. Wij zijn toch zo’n vooruitstrevend land? “Kom op Jan Peter”, nu ken ik er twee op een positie die er toe doet, dus dat kan helpen, “doe er wat aan!”

Geen ‘glazen plafond’, geen ‘glazen kooi’, maar een transparante organisatie waar mannen en vrouwen elkaar versterken en waarderen, om de kwaliteiten die ze, ieder voor zich, in huis hebben. Ik ben al zover en jullie? Zoen Nelly